بررسی اثربخشی راهبردهای سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در واکنش به انقلاب شیل

انقلاب شیل کهدر طول یک دهه گذشته به‌سبب استفاده از فناوری‌های نوین، امکان بهره‌برداری از حجم عظیمی از ذخایر نفت و گاز طبیعی غیرمتعارف که در گذشته به‌دلیل هزینه بالای تولید و نبود فناوری مناسب قابل‌استحصال نبودند، را فراهم کرد و برای همیشه نقشه انرژی و ترانزیت انرژی در جهان را تغییر داد؛ به‌گونه‌ای که کارشناسان حوزه انرژی از امریکای شمالی به‌عنوان خاورمیانه جدید یاد می‌کنند. سیاست‌گذاران اوپک در ابتدا این تحول فناورانه را جدی تلقی نمی‌کردند و با اشاره به هزینة تولید بالای منابع غیرمتعارف، آن را با منابع متعارف، قابل‌رقابت نمی‌دانستند و لذا در برابر آن غافلگیر شدند. از نیمه سال 2014 به بعد، اوپک که به‌طور سنتی با تغییر سطح تولید، سعی در نگهداشتن بازار در حالت تعادل موردنظر خود و دامنه قیمت تعیین‌شده داشت، با چرخشی تاریخی، راهبرد حفظ سهم بازار و پایین نگهداشتن قیمت ‌را به امید ورشکستگی و خروج تولیدکنندگان شیل، جایگزین راهبرد حفظ قیمت کرد که تاکنون اثربخش نبوده است. البته اتخاذ چنین راهبردی موردحمایت همه اعضا نبوده و مخالفت‌هایی جدی در برابر آن وجود دارد. کارشناسان حوزه انرژی پیش‌بینی می‌کنند با ورود فناوری‌های مدرن به صنعت شیل، هزینه تولید در برخی از حوزه‏ها می‌تواند تا حدود 20 دلار در هر بشکه کاهش یابد. این به آن معنا است که تولیدکنندگان سنتی به‌ویژه کشورهای عضو اوپک می‌بایست نفت شیل را به‌عنوان رقیبی دائمی در بازار نفت بپذیرند و سیاست‌ها و برنامه‌های خود را با توجه به این واقعیت تنظیم کنند